NL EN

De moeder van Vetipak neemt afscheid

Harde werker, gangmaker en allemansvriend: Jeanne van Schadewijk was het vijftien jaar lang allemaal. Altijd in voor een dolletje, en nooit te beroerd om haar collega’s een luisterend oor of haar schouder te bieden. Tot vandaag, want Jeanne, moeder van Vetipak, gaat genieten van haar welverdiende pensioen.

 

“Toen ik vanuit een accountantskantoor voor Vetipak werkte, vroeg Arno me om in dienst te treden”, vertelt Jeanne over haar start bij ons bedrijf. “Ik zei hem dat ik het niet zou doen, want ik kwam bij veel verschillende bedrijven, en dat beviel uitstekend. Toch liep het net even wat anders…”

 

Jeannes Vetipak-loopbaan

Het ging namelijk knagen bij Jeanne. De sfeer was altijd goed bij Vetipak: zonder te ‘piepen’ werd er als team keihard gewerkt. “Er hing een beetje een dorpse mentaliteit, waardoor ik een klik had met het bedrijf”, herinnert de Nistelrodese zich. “Ik was al vijftig jaar, maar besloot toch een gokje te wagen: ik gaf Arno mijn ja-woord.”

 

Jeanne begon in 2005 op de administratie. En langzaamaan kreeg ze er wat taken van personeelszaken bij. Uiteindelijk belandde ze op de HR-afdeling, ging ze even terug naar de financiële administratie, en werd ze niet veel later weer HR-assistent. “Bezig zijn met mensen en er voor hen zijn: dat is helemaal mijn ding”, zo vat ze haar grootste kracht samen.

 

 

Moeder Jeanne

Na een moeizame start, waarin Jeanne en Vetipak best aan elkaar moesten wennen, werd ze de schakel tussen directie en werkvloer. Ze zag werkelijk alles. En als ze merkte dat iemand niet lekker in zijn vel zat, pikte ze dat ook op. Hierdoor werd ze voor veel collega’s een vertrouwenspersoon.

 

“Ik zei vaak: kom maar gauw hier, Jeanne regelt het wel voor je”, vertelt ze. “Zo was ik eigenlijk een soort moeder voor veel collega’s. Tot half vijf had ik voor iedereen tijd. Altijd. Daarna ging ik lekker naar huis.”

 

Maar als je zo intens met mensen begaan bent, is het onmogelijk om bij het dichttrekken van de deur alle sores los te laten. Jeanne: “Ik heb ook wel eens een traantje weggepinkt. En zelfs wakker gelegen. Maar als ik het even niet trok, kon ik altijd bij Arno terecht.”

 

‘Joehoe, ze is er weer’

In de loop der jaren heeft Jeanne Vetipak zien groeien: van een fabriek met veertig medewerkers naar een bedrijf met meerdere vestigingen, tweehonderd mensen op de loonlijst en soms wel vierhonderdvijftig uitzendkrachten. Logischerwijs werd het wat zakelijker. Maar Jeanne zelf veranderde geen spat.

 

“Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe”, zegt ze met haar kenmerkende glimlach. “Ja, ik ‘buurt’ veel."

 

“Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe”, zegt ze met haar kenmerkende glimlach. “Ja, ik ‘buurt’ veel. Als ik koffie ga halen, krijg ik de opmerking: ik wil wel wárme koffie, Jeanne. En ik ben behoorlijk druk. ’s Ochtends kom ik binnen en roep ik: joehoe, ze is er weer! En dan meteen aan de slag. Ik hou nou eenmaal van wat leven in de brouwerij.”

 

Desgevraagd denkt Jeanne dat collega’s haar ook nieuwsgierig zullen noemen. Alle mogelijke uitspraken over die eigenschap pareert ze bij voorbaat. “Ik toon gewoon veel belangstelling. Dat is wat anders, haha!”

 

Waardering

Vrijheid, collegialiteit en gezelligheid: dat zijn volgens Jeanne de drie woorden die haar Vetipak-jaren beschrijven. “Ik voelde me zeer gewaardeerd en gerespecteerd, waardoor ik de volle vrijheid durfde te nemen”, begint ze haar uitleg.

 

“Collegialiteit betekent voor mij: er voor elkaar zijn. Dat is gelukt. En dat maakte mijn baan. Ook de fijne samenwerking met Hans zal ik nooit vergeten. De rollen waren goed verdeeld: hij deed de kantoortaken en ik het vloerwerk. Perfect, want beleid schrijven is niets voor mij.”

 

“Toch blijven de avonden op de Landweerstraat de mooiste. Toen ging ik voorop in de polonaise.”

 

Polonaise

Dan zijn er nog de feestjes die absoluut niet in het rijtje hoogtepunten mogen ontbreken. Jeanne herinnert er zich verschillende. Met zelf-ingegraven emmers voor een potje boerengolf en vrachtwagens zand voor een beachvolleybalveld bijvoorbeeld.

 

“Toch blijven de avonden op de Landweerstraat de mooiste: in de laaddock met vooral ‘veul’ eten en ‘veul’ drinken. Dan ga ik voorop in de polonaise. Maar… de volgende dag wel gewoon opruimen, hè. Ik nam dan altijd wat lekkers mee: worstenbroodjes bijvoorbeeld.”

 

Dieptepunten heeft Jeanne amper gekend. Maar als ze toch iets noemen moet, denkt ze niet eens aan zichzelf. “Ik vind de coronaperiode echt vervelend, want mensen verliezen hun onbevangen spontaniteit”, vertelt ze met een serieuze toon. “Dat is erger dan de vorige financiële crisis.”

 

Toeren met de camper

De afgelopen twee jaar heeft Jeanne naar haar afscheid kunnen toeleven. En kunnen wennen aan meer vrije tijd. Nathalie kwam erbij op de HR-afdeling; zoetjes aan nam zij taken over. Volgens de moeder van Vetipak is haar opvolgster er helemaal klaar voor.

 

“Voor mij gaat het boek dicht”, concludeert ze. “Samen met enkele collega’s heb ik mijn computer uitgezet, want dat wilde ik niet alleen doen. Of ze nog mogen bellen? Nee, het is gewoon klaar.”

 

“Veel tennissen: dat ga ik doen”, kijkt ze tot besluit vooruit. “En genieten van de kleinkinderen. Die van mij zijn natuurlijk de allerliefste van de wereld! Daarnaast hoop ik dat mijn man Cor en ik vaak gaan toeren met onze camper. Lekker impulsief: vertrekken op momenten dat we willen, onze vrijheid volop benutten!”