NL EN

“Verhuizing naar Veghel was een juiste keuze”

Het is 2007. Vetipak blijft sterk groeien, met name door kansen in de markt te grijpen en verschillende nieuwe klanten aan zich te binden. Ook zijn er plannen voor een nieuwe fabriek in Veghel, om het grote Mars beter te kunnen bedienen. En dat vraagt om handjes aan de productielijnen.

 

“Wil jij mee naar Veghel? En jij? Jij misschien?” Ploegleider Brigitte Schellekens wandelt langs de Vetipak-productielijn aan de Landweerstraat in Oss. Bij Desiree van Daalen stopt ze even, pakt haar notitieblok en begint te schrijven. De vraag die ze zojuist steeds herhaalde, stelt ze dit keer niet. “Jij gaat sowieso mee naar Veghel”, zegt ze en wandelt doodleuk verder.

 

Een paar maanden later is het zover: de fabriek op bedrijventerrein Doornhoek is geopend. Dat wil zeggen: terwijl de eerste Veghelse ploeg al uren maakt aan de productielijn, zijn de bouwvakkers nog bezig het pand af te bouwen. Met hun jassen aan verwerken de Vetipakkers de eerste mini-mixen van chocoladegigant Mars.

 

Daarna gaat het snel in Veghel. Dubbeldekkerbussen vól arbeidskrachten worden aangevoerd om aan de grote vraag van Mars te voldoen. Met Desiree inmiddels in de rol van ploegleider verwelkomt Vetipak het ene na de andere nieuwe chocoladeproduct. Het is duidelijk: de verhuizing naar Veghel was een juiste keuze.

 

“Ik werkte op dat moment al een paar jaar bij Vetipak”, vertelt Desiree, die in 2004 haar handtekening onder haar eerste contract zette. “Via mijn zusje Priscilla ben ik bij het bedrijf gekomen. Ik herinner me mijn eerste dag nog goed: ik was productiemedewerkster en moest traytjes ijskoffie in blik ‘opgooien’, zodat we ze konden voorzien van een nieuwe verpakking. Zwaar werk, maar ik liet ik me niet kennen. De volgende dag kaapte de ploegleider van de ochtenddienst me weg: ‘Die nieuwe kan werken, die kunnen we goed gebruiken’.”

 

‘Die nieuwe kan werken,

die kunnen we goed gebruiken’

 

Fascinatie voor techniek

Desiree is een schoolvoorbeeld van wat je kunt bereiken als je écht wilt. Zo maakte ze zich de werking van verschillende machines eigen en keek ze graag mee over de schouders van monteurs. “Techniek heb ik altijd mooi gevonden”, vertelt ze. “En door goed op te letten, kun je veel leren. Ik heb het nooit een probleem gevonden als ik ergens werd neergezet: ik heb het vak al doende steeds verder onder de knie gekregen.”

 

 

Tweede thuis

Via de functie van meewerkend lijnverantwoordelijke werd Desiree uiteindelijk ploegleider. Het klinkt als een successtory, maar Desirees verhaal heeft ook een keerzijde. “In de beginjaren zat ik privé in een ingewikkelde relatie, die me veel energie kostte. Gelukkig kon ik op mijn werk mijn verhaal kwijt. Vetipak heeft me zelfs bijgestaan bij het oplossen van mijn financiële problemen, iets wat ik nog steeds enorm waardeer. Ik heb daarom ook andersom álles gegeven. Vetipak voelt sindsdien als mijn tweede thuis.”

 

 

Op het matje

Zelfs toen Desiree ter verantwoording werd geroepen bij de leiding na een akkefietje op de werkvloer, werden de plooien weer gladgestreken. “Dat ging over de capaciteit van een bepaalde machine”, lacht ze. “Een collega vond dat hij maximaal draaide, terwijl ik zeker wist dat we nog een tandje bij konden schakelen. Dat meningsverschil liep best hoog op en leidde zelfs tot een officiële waarschuwing. Maar ja… zo zit ik nu eenmaal in elkaar: als ik ergens voor ga, doe ik dat voor de volle honderd procent. Het is uitgepraat en we zijn verder gegaan.”

 

‘Soms kwam je een collega tegen,
vastgeseald aan een van de pilaren in de hal’

 

Lang leve de lol

Bovendien overheerst het plezier als Desiree terugdenkt aan de jaren die achter haar liggen. Ze lepelt de ene anekdote op na de andere. Over de beruchte kerstborrel van 2004, die uitliep op zo’n chaos dat de hele kantine opnieuw geschilderd moest worden. Of de geintjes die Desiree en haar collega’s uithaalden met de monteurs: “We hebben echt de gekste dingen gedaan. Gereedschapskisten vastgeschroefd aan de werkbank, overalls aan de binnenkant volgeplakt met snoepjes, schoenveters vervangen door dropveters… En soms kwam je een collega tegen, vastgeseald aan een van de pilaren in de hal! Zulke herinneringen vergeet ik mijn leven lang niet meer. Lang leve de lol met collega’s!”

 

Genoeg uitdaging

Wie een twintigjarig dienstverband nadert, is geen jobhopper. Desiree knikt. “Ik ben inderdaad honkvast. Goed is goed, dus waarom zou ik iets anders zoeken? Bovendien ben ik een teamspeler; de mensen met wie ik samenwerk, zijn me dierbaar. Ook al is het vaste clubje van ooit kleiner geworden, we hebben nog steeds een heel leuke groep. En zelf heb ik nog genoeg ambities. Zo zou ik bijvoorbeeld graag iets nieuws opstarten. Meehelpen om een nieuwe productielocatie op te zetten, me meer verdiepen in geautomatiseerde processen met robots... uitdaging genoeg!”

 

Benieuwd naar de andere verhalen uit deze jubileumreeks? Lees ze hier!